P'dice Reviewed On "Hooked-on-music" - German

Habt Ihr zuvor schon mal von den Bands GABRIEL oder RIPPED & RIVERSEA gehört? Ich auch nicht. Aber einen der Musiker dieser beiden Gruppen, den kenne ich nun. Paul Cusick heißt der Mann, kurz Q, und er war bei den Gruppen für die Gitarre zuständig. Seit 2009 ist er nun solo unterwegs und daher auch gleich für das Songwriting, die Mehrzahl der Instrumente, den Gesang sowie die Produktion seiner Musik zuständig.

Dass sich das auszahlt, bewies gleich seine erste Solo-Scheibe “Focal Point“. Der Brite zelebrierte darauf das Andenken an alte Heroen wie PINK FLOYD, PINEAPPLE THIEF oder die frühen Werke von PORCUPINE TREE. Dabei machte er neben auftürmenden Keyboardwänden durch sein feinfühliges Gitarrenspiel auf sich aufmerksam, bei dem Vorbilder wie David Gilmour (PINK FLOYD), Steve Rothery (MARILLION) oder Steven Wilson (unter anderem PORCUPINE TREE) unschwer erkennbar waren.

“P'Dice“ lautet der Titel des zweiten Werkes von Paul Cusick. Dafür nahm Q eine Auszeit vom Job, baute sich ein eigenes Studio und machte sich ans Werk. Musikalisch hat sich nicht so viel verändert – zum Glück, wie ich hinzufügen möchte. Cusick ist seinem Sound, seinem Stil treu geblieben. Das Album bietet wieder abwechslungsreiches Songwriting, wie zum Beispiel beim Uptempo-Rocker-Opener Everything oder aber sphärisch-mystische Songs wie das anschließende God, Paper, Scissors. Bei dem elegisch-ausschweifenden Borderlines zeigt sich Cusick von seiner ruhigeren, oder wenn man will, verletzlicheren Seite. Ein Song mit reichlich Ambiete ist auch Hindsight, das Cusicks Sinn und Talent für überzeugende und berührende Spannungsbögen offenbart. Bei When It Rains fühle ich mich hingegen eher an Peter Gabriel erinnert.

Paul Cusick ist es gelungen, ein würdiges, weil spannendes Nachfolgealbum zu “Focal Point“ nachzulegen. Wer die oben genannten Musiker oder Bands mag, der sollte bei Paul Cusick auch mal reinhören. Das Ganze ist nämlich so überzeugend, dass es ihm gelungen ist, solche Koryphäen wie Marco Minnemann und Gavin Harrison für die Schlagzeug-Aufnahmen zu gewinnen. Das will schon was heißen und ist sicher ein weiteres Gütesiegel für dieses ohnehin klasse Album.

Link To Original Post 

P'dice Reviewed on DaMusic - Dutch

Als twee van ’s werelds beste drummers op je plaat willen meespelen, moet je wel uit het goede hout gesneden zijn. Na het goed ontvangen debuut,  ‘Focal Point’, moet Paul Cusick op ‘P’dice’ (kort voor prejudice) definitief bevestigen. De Britse multi-instrumentalist doet wat van hem verwacht wordt.
Binnen een retrospectief genre als prog toch vernieuwend uit de hoek komen, het is de aard van dit beestje. Niet Yes of Genesis, maar Porcupine Tree, OSI en Tool klinken door in de eigen composities van deze ex-gitarist uit de begeleidingsband van Peter Gabriel. Maar het is ook de afwisseling met mijmerende, Floydiaanse passages die deze plaat boven de middelmaat doet uitstijgen.
‘P’dice’ is niet de plaat waar je meteen vrolijk van wordt. Het typisch Britse, druilerige gevoel van somberheid overheerst. Cusick heeft als singer-songwriter verhalen te vertellen met dezelfde misantropie als die van Roger Waters. Opvallend scherp is het afsluitende The Human Race: “Sorry you can’t come in / We’d like to say you’re welcome here / but that is not the case / Don’t take this personally / we love the place that you come from / we just don’t like the Human Race."
De keuze van Gavin Harrison (Porcupine Tree) en Marco Minnemann (UKZ, The Aristocrats) om achter het drumkit te kruipen, is de goeie geweest. Beiden hebben ze een moderne groove die past bij de broeierige ritmiek en de vette galm van de gitaren. Maar eens de mokerslagen van Harrison en Minnemann zwijgen, zijn het Cusicks arpeggio’s op de klassieke six-string die een onbehaaglijke sfeer oproepen.
Vocaal is Pink Floyd een duidelijke referentie, maar Cusick is geen groot zanger en dus had hij beter niet alleen een drummer, maar ook een ‘grote’ stem ingehuurd. Die moet dan wel opboksen tegen de moderne ritmes en de interessante gitaarriffs. Misschien kan hij de volgende keer Damian Wilson vragen, die met zijn geweldige strot momenteel indruk maakt bij zijn nieuwe band Headspace.

Link to Source

P'dice Reviewed By Jerry Lucky

Some folks love the collaborative efforts of being in a band. Others just get the urge to do things on their own. It was the later that finally caught up with Paul Cusick. After spending time as lead guitarist in a number of bands the urge became too great and he struck out on his own and created his first solo CD entitled Focal Points. The response was so positive he’s done it again and given us P’dice. Cusick is playing pretty much everything here although he does have help from two drummers including Porcupine Tree’s Gavin Harrison. Did I mention this is a concept album? Well it is, all about reflecting back on our thoughts and actions through the eyes of prejudice. In a nutshell the music here is a melodic mix that reminds me of the work of Alan Parsons mixed with Camel and a bit of Pink Floyd.

We have ten tracks on P’dice, the longest being just over eleven-minutes while the shortest is just under two. We start off with the tune “Everything” [5:01] a rocking, fast-paced tune that’s designed to get you in the mood. Cusick’s real talents aren’t on full display just yet, but as track two commences, “God, Paper Scissors” [5:24] with its soft, almost spoken intro over Peter Gabriel styled ominous synth foundation you get a better idea of the overall feel of the disc. The tune continues to build in intensity till it‘s grand climax. In some senses I’m tempted to place Cusick in the same general prog category as artists like Steve Thorne, a musical story-teller. He clearly has much to say and the lyrics allow him the pulpit to get things off his chest. The music on the other hand stretches over a wide landscape to suit the overall feeling Cusick has incorporated into his words. If it’s anger, the music rocks and is aggressive, if its despair the music reflects that. Guitar being his ‘first’ instrument so to speak, there are plenty of great lead lines sprinkled throughout, but they’re rarely so dominant as to distract. While much of the music has a somewhat hesitant or even somber tone each instrument is inserted judiciously help convey the composer’s feelings.   

I’m not hearing any kind of sophomore slump with Paul Cusick’s second release. P’dice is a very strong set of tunes. If you are a fan of any of the artists mentioned above I’m quite sure you’ll find much to enjoy here. The music on P’dice is melodic enough to get you humming along and yet is eclectic enough to keep you guessing. It’s a nice combination.

Link to Original Post

P'dice Reviewed On progressive-area.com - French

Si le premier album de Paul CUSICK « Focal Point », n’avait pas provoqué chez moi une quelconque hystérie, et bien il n’en est pas de même sur cet opus appelé étrangement « P’Dice », et pour le coup cette livraison fleure bon l’excellente cuvée discographique.
L’inspiration est au rendez-vous, et l’inventivité allant de pair, ce disque grimpe directement en haut de la pile des albums majeurs, voir fondamentaux, et par voie de conséquence à ne surtout pas louper en ce début d’année.
Le thème central de cet album tourne autour des préjudices moraux que peuvent connaitre les êtres humains au cours de leur existence, « P’Dice » étant la contraction de la phrase anglaise « The Personal Possession Of a Random Prejudice », que Paul CUSICK traduit dans ses chansons par ces fameux préjudices d’ordre religieux, sexistes, voir homophobes, auxquels on peut être confronté, un jour ou l’autre, enfin vous constaterez comme moi que le mec est vaguement « intello ».
Mais il est évident que c’est la musique qui est jouée ici qui nous intéresse au premier chef, et celle-ci est plus que passionnante. En effet, la pugnacité qu’a développé Paul CUSICK sur cet album force le respect, et vous coupe le souffle à bien des égards, et ce, sur la quasi-totalité du disque.
Ce travail d’orfèvre se distinguant de façon très nette des productions auxquelles nous sommes habitués, bien souvent assez ternes, et qui certaines fois nous laissent sur notre faim.
Paul tient les voix, joue de tous les instruments, sauf les parties de batterie, puis il a écrit les textes, composé la musique et produit l’album. Mazette, le mec n’a pas chômé, ce n’est pas le style de la maison ma bonne dame !
J’ai perçu dans ce disque de nettes influences de VAN DER GRAAF GENERATOR, ce groupe emblématique auquel Paul emprunte quelques climats essentiels (« Borderlines »). Ce morceau étant l’ossature principale de l’album, avec ses nombreuses cassures que tous les amoureux de « prog » vénèrent.
Ce titre est une réussite totale, car lorsque la voix féminine apparait, avec celle de Paul, les deux étant « vocodées », on est complètement aux anges.
L’atmosphère pesante d’un morceau comme « Hindsight » à l’intro au piano bourré de « révèrbe » hyper expressive, demeurera un des grands moments de cet album.
Le traitement des guitares souvent saturées et notamment au début de « Tears », offrent à l’humble auditeur que je suis des plaisirs simples et pourtant tellement enrichissants. La voix caressante de Paul, (ici et très souvent le long de l’album), et le son global de ce titre, évoquent fortement un certain BLACKFIELD, qui demeure quoiqu’il advienne, un de mes groupes de chevet.
Il n’y a pratiquement rien à jeter sur cette galette. J’ai le casque sur les oreilles en écrivant cette chronique, et le fabuleux morceau « Feel The Way », n’en finit plus de m’émouvoir, ainsi que l’avant dernier titre « Waiting » au refrain obsessionnel, sur lequel la charmante Sammi LEE donne une touche légèrement « soul », et déchirante de feeling me faisant penser à la chanteuse d’ARCHIVE, encore un groupe marquant pleinement son époque.
Voilà, c’est vous dire l’immense plaisir que j’ai ressenti à l’écoute de « P’Dice », et je souhaite vivement vous avoir fait partager mon admiration, pour ce que je considère en ce début d’année comme cette œuvre incontournable de 2012, et pourtant il nous en reste pas mal à découvrir.

Link to Original Post

P'dice Reviewed In Background Magazine

At first the name Paul Cusick did not ring a bell, than I found out he spent his time playing guitar in Gabriel and in some lesser known bands. After reading my colleague's review of his first album Focal Point (see review) and after listening to Paul's latest CD P'dice I will have to find his debut as well. As a multi-instrumentalist and vocalist everything on the album is played by Paul himself with the exception of the drums. A very positive point is that Paul did not decide to use programmed drums but asked two drummers of flesh and blood to play the drums for his new album.

The first song completely sets me in the wrong direction. When I listen to Everything the first thing that come to mind is melodic rock from the United States. Paul's voice sounds as Night Rangers's Jack Blades and the song has hunches of the aforementioned band and Jack Blades cooperation with Styx's Tommy Shaw in their band Shaw Blades. A bit strange to hear this but certainly not a bad song where in the end the melodic rock slightly turns towards progressive rock. On God, Paper, Scissors you hear the influences my colleague referred to when he reviewed Paul's debut album, namely Porcupine Tree. Coincidence that the drummer on this song is Gavin Harrison? I don't think so, Paul's music already had a lot of Porcupine Tree influence on the previous album, he only was so lucky to have Gavin play on three songs and his significant type of drumming will always be linked to Porcupine Tree I guess. Besides Gavin, Paul also invited another impressive drum monster to play on P'dice, namely Marco Minnemann, so regarding the drums on this album, that should be and is more than OK. Listen to the over eleven and a half minute song Borderlines, where Paul's strong and emotional vocals are perfectly in balance with the guitars, drums and guitar lines. Here the Porcupine Tree influences are taken over by Blackfield, another Steven Wilson production. Mainly because Paul's voice has more of Aviv Geffen than it has of Steven Wilson. A brilliant spacey guitar solo will connect you to the internet and after a powerful part, the music flows back to the main melody to close the song. Soft piano with electronic percussion  leads into Tears where Paul shows how an emotional ballad should sound like. A slightly dark voice, combined with a flowing guitar in the vein of Dave Gilmour, gently turn into a more up tempo song where the power also builds up to a cool crescendo. You Know originally was released as a CD single but appears here in its full glory. Marco lays down a cool Blackfield like drum pattern before the power kicks in and turns the song more into an alternative song with a progressive touch. Paul's vocals seem to be able to cover it all, a great addition to the album. Hindsight has again a Blackfield atmosphere, but still has a true sound of its own, a perfect way to demonstrate  how a piano, an acoustic guitar and superb vocals go together. I noticed that the songs are composed on piano at first, so no surprise Feel This Way has this strong basics of piano. Halfway the song Gavin's trademark drumming and a stunning floating guitar are filling the room with their power, just to softly flow away into the mesmerizing sounds of the beginning of the song. When It Rains was also released as a CD single and gets its full glory on P'dice, slightly electronic percussion and soft vocals are building up and giving the song slightly more power towards the end. When I come to Waiting, the ninth song of the album, I am totally into Paul Cusick. His songs are impressive, surely with some influences of Steven Wilson, but still very Paul Cusick. With his vocals he is able to grab the inner soul of the songs. In Waiting he is accompanied by Sammi Lee, whose voice really adds something to the song, especially in the softer part at the end of the song. The last song on the album is The Human Race, another impressive showcase of keyboards, guitar and a brilliant voice.

With his second album, Paul Cusick did definitely enter the major league of progressive rock and I am sure he will get the recognition he deserves, because P'dice is a brilliant album. Please gather a band and bring us the music on a live stage, in the meantime I will do some searching for the debut album.

****+ Pedro Bekkers

Link to Original Post

P'dice Reviewed on MLWZ.pl - Polish

Podobał się nam płytowy debiut Paula Cusicka (o albumie „Focal Point” 2010 pisaliśmy na naszych łamach dwa lata temu – bezpośredni link tutaj), zachwyciły nas utwory wypełniające tę płytę, poruszyły dźwięki układające się w przyjemną w odbiorze, pełną emocji, całość przepełnioną ładnymi melodiami oraz nasyconą intrygującą, wręcz wciągającą atmosferą, na którą składała się istna mieszkanka stylów i klimatów. Bez niepotrzebnej próby definiowania za wszelką cenę, propozycje tego brytyjskiego artysty nazwać trzeba po prostu rockiem zagranym na najwyższym poziomie. Rockiem poprzedzonym, w zależności od tego, co komu uda się wychwycić w muzyce Cusicka, słówkiem: „progresywny”, „post” czy „emo”. W każdym razie w swojej twórczości muzyk ten porusza się po szeroko rozumianych terytoriach prog rocka przesyconego ciekawymi melodiami układającymi się w nadzwyczaj zgrabne utwory.

Podobnie jak na płycie „Focal Point”, na swoimi nowym krążku Paul Cusick jawi się nam jako jednoosobowy zespół; gra on na wszystkich (prawie) instrumentach, sam skomponował całą muzykę, napisał wszystkie teksty, a także zajął się miksem oraz podjął się produkcji. Do pomocy potrzebował jedynie perkusisty. A właściwie dwóch perkusistów. Sięgnął bowiem po dwie wybitne, cieszące się uznaniem w branży postaci: Marco Minnemanna (Steven Wilson Band, The Aristocrats) oraz Gavina Harrisona (Porcupine Tree, King Crimson).

Skąd tytuł płyty? „P’dice” to skrót od słowa „prejudice” (uprzedzenie). Lub też, jak rozwija to sam autor: „The Personal Possesion Of A Random Prejudice”, co w naszym polskim (skąd my to znamy?), luźnym tłumaczeniu można by określić jako „zwykłą, szczerą zawiść”.

„Myślę, że nie przesadzę mówiąc, że wszyscy jesteśmy na codzień świadkami uprzedzenia i różnych przejawów zawiści: rasizmu, nietolerancji religijnej, klasowości, homofobii, zazdrości o dobra materialne, seksizmu, tych wszystkich chorych „izmów”, które przejawiają się brakiem tolerancji dla normalnych ludzkich zachowań” – tłumaczy Cusick. I trzeba przyznać, że w sporo jest racji w jego słowach: „Paradoksem wydają się różne uprzedzenia wynikające z tego, gdzie ktoś się urodził, w jakiej warstwie społecznej się wychowywał, jakie odebrał wykształcenie czy też po prostu czy jest gruby albo chudy. Niektórzy nawet myślą, że są w stanie ocenić kim ktoś jest po samochodzie, którym jeździ, po pracy, jaką wykonuje lub też po muzyce, której lubi słuchać. To chore”.

Jako bohatera płyty „P’dice” Cusick uczynił człowieka, który z perspektywy czasu wspomina pewne zdarzenia swojego życia, analizuje swoje myśli, plany, decyzje, uczucia, które kształtowały się, często podświadomie, w wyniku zwykłych uprzedzeń.  Temat to niełatwy, ale opowiedziany jest tutaj rozumnie, z wyczuciem i, co najważniejsze, celnie. No i przede wszystkim włożony jest on w ramy zgrabnej, blisko 60-minutowej płyty, składającej się z 10 dobrych utworów.

Do kogo artysta adresuje swe muzyczne propozycje? Od razu powiem, że do ekranów komputera (a potem czym prędzej do odtwarzaczy CD) powinni zbliżyć się teraz sympatycy twórczości Porcupine Tree. Paul Cusick pozostaje bowiem na płycie „P’dice” wierny stylistyce znanej ze swojej poprzedniej płyty, a ta, jak pamiętamy, jawnie hołdowała dorobkowi Stevena Wilsona i jego zespołu (zespołów).

Album otwiera utwór o wymownym (także pod względem różnorodności stylu, w którym jest utrzymany) tytule „Everything”. To bardzo dobry rocker, świetny, dynamiczny wstęp do tego, co za chwilę usłyszymy. A słyszymy najpierw niezwykły, pełen pewnych odniesień do muzycznych lat 70. utwór zatytułowany „God, Paper, Scissors” (pod względem literackim to jeden z najmocniejszych punktów całej płyty; muzycznie niestety kształtuje się on w rejonach niższych), potem najdłuższą (blisko 12 minut) kompozycję „Borderlines” (nie mogę oprzeć się wrażeniu, że słyszę tu wyraźne wpływy muzyki VdGG oraz Porcupine Tree), następnie ciekawy, ledwie czterominutowy balladowy, z przeszywającym serce finałem, utwór „Tears” i chwilę potem bardzo jeżozwierzowy „You know” – utwór, w którym można się zakochać od pierwszego razu. Brzmi doprawdy świetnie, a to dopiero połowa albumu. Do końca zostało jeszcze 5 utworów, z których co najmniej dwa – „Feel This Way” i „Waiting” z gościnnym udziałem wokalistki Sammy Lee - to kompozycje z najwyższej rockowej półki.

„P’dice” to rzecz, która naprawdę może się podobać. I to nie tylko fanom grup pokroju Porcupine Tree, Van der Graaf Generator, Gentle Giant, Pink Floyd czy Genesis. To po prostu kawał dobrej muzyki, przy słuchaniu której można spędzić mnóstwo przyjemnych chwil.

Link to original post 

P'dice Review from Babyblaue-seiten.de - German

Mit seinem zweiten Album „P'dice“ macht Paul Cusick da weiter, wo er mit „Focal Point“ aufgehört hat. Perfekt gespielter, atmosphärischer, melodischer, packender New Artrock, der sich geschickt alle Möglichkeiten zu nutze macht, die moderne Studiotechnik so bieten. Cusick spielt wieder so ziemlich alles selbst und singt. Am Schlagzeug hat er diesmal mit Gavin Harrison und Marco Minnemann Hochkaräter am Start, die das musikalische Erscheinungsbild nochmals aufwerten. Vor allem Minnemann glänzt mit souveränen Beiträgen. Auf einem Track ist mit Sammi Lee eine starke Gastsängerin mit dabei.

Cusick ergeht sich in elegischen Gitarrenparts, die David Gilmour nicht besser hinbekommen hätte, und gefühlvollen Soli, die Rothery aufhorchen lassen dürften. Die Gitarre ist halt immer noch seine liebste Spielwiese, aber die Tastenklänge sind geschmackvoll und das Bassspiel songdienlich und ausreichend druckvoll. Gerade beim Opener und später bei „You Know“ überrascht Cusick mit – für seine Verhältnisse – heftigen Ausbrüchen. Dabei klingt „Everything“, auch wegen des leicht verzerrten Gesangs, wie eine Kreuzung aus Brit-Pop und Rock'n'Roll, während „You Know“ eher in die Richtung Porcupine Tree ausschlägt. Das über 11minütige „Borderlines“ klingt wie Pink Floyd in ihren besten 70er Jahre-Tagen und lässt sich viel Zeit mit gelungenem Stimmungs- und Spannungsaufbau.

Auch inhaltlich ist „P'dice“ durchaus anspruchsvoll. „P'dice“ ist eine Abkürzung für 'prejudice', also 'Vorurteil'. Und so geht es um die eigenen Befindlichkeiten, die Schwierigkeiten mit Vorurteilen, Ungerechtigkeiten und recht intelligenter Religionskritik (das gelingt ja bei weitem nicht jedem so subtil).

Ein rundum gelungener Zweitling also, mit dem Paul Cusick seinen Stil verfeinert und noch edler präsentiert. Der einzige Mecker ist, dass das Album nach „You Know“ in eine ruhige, sehr ruhige Schiene einschwenkt. So sind die Songs zwar nicht schlechter, aber doch eben etwas zu ruhig geraten, auch wenn eine Nummer wie "Hindsight" förmlich vor Emotionalität platzt. Erst der Einsatz von besagter Sammi Lee lockert die beginnende Lethargie ordentlich auf. Wem „Focal Point“ schon gefallen hat, der dürfte auch „P'dice“ genießen, alle anderen sollten dem Album eine Chance geben, wenn man dem Genre nicht völlig abhold ist. Gutes Album.

by Thomas Kohlruß

Link to source